YAZILI BASINDA ODAMIZ

 
M. Serdar Kuzuloğlu
Geçen haftaki yazımda bir bilgisayar kampanyasından bahsetmiştim. Sanırım şu ana kadar en çok mektup aldığım yazılarımdan birisi oldu. Ancak ilginçtir, kampanyayı düzenleyen firmalar da dahil olmak üzere bilişim sektörünün hiçbir 'efesi' bir satır, bir ses etmedi.
 

Sürpiz mi oldu? Elbette hayır!
Bu köşeden yaklaşık bir yıldır, Technology Channel ekranındaki Technosohbet
programında da haftalardır soruyorum (aslında sorguluyoruz): Türkiye'deki bilişim sektörü temsilcileri topumuzu aldatıyor olabilir mi? Dünyanın en büyük işlemci üreticisi ülkenin en büyük yerel bilgisayar markalarından biriyle bir olup bilgisayarlaşma oranına katkıda bulunmak için bir kampanya yapıp 5 (yazıyla beş) bilgisayar verebliyorsa, TÜBİSAD adıyla bilinen Türkiye Bilişim Hizmetleri Derneği'nin yönetim kurulunun çoğunluğu yabancı (Onlar da Amerikan. Uluslararası diyemiyorum bile) bilişim şirketlerinden oluşuyorsa aklıma ister istemez bunlar geliyor. Sizin gelmiyor mu?

Bana ne gerek sütlü börek
Bilişim odaklı sivil toplum kuruluşlarının yaptıklarını burada uzun uzun anlatmak isterdim, orada da tökezliyor elim kolum. Bilgisayar okur yazarlığını geliştirme adı altındaki girişimler ücretsiz Microsoft kursuna dönüyor. Kimileri öte yanda kuraldı, kanundu, düzenlemeydi kaptırmış gidiyor. Şu anda derdi bilişim olan sivil toplum kuruluşlarının bu ülkeye ait bütün hayalleri gerçekleşse biz sıradan vatandaşların eline ne geçecek biliyor musunuz? HİÇ! Olacakları şöyle sıralayabiliriz: Microsoft, Oracle, IBM, Sun, Cisco, HP gibi satırlarca uzatabileceğim bir sürü yabancı şirket devletten kazandığı ihaleler sayesinde iyice palazlanacak; Koç Sistem, Meteksan gibi onların 'Türkiye adaptörü' birkaç firma da bundan üç otuz nasiplenecek (kimileri onlara entegratör diyor, bence bir adaptörden öte değiller). Sonra bilgisayar sahipliği oranı yüzde 10 bile olmayan biz Türkiye vatandaşları 'çok süper bilgisayar altyapısı olan bir devletimiz var' diye eşe dosta anlatıp böbürleneceğiz. E-devlet ve E-Türkiye çalışmalarının şu anki rotasının sonucu bu işte.
Uzakdoğu'da, Amerika'da, Yeni Zelanda'da, Avrupa'da devletlerin bilgi teknolojilerine yönelik çalışmaları hep öncelikli olarak vatandaş odaklı planlanırken, bizde hep 'ihale odaklı' gidiyor. Bugün Türkiye'de farkında olmasak da yüz milyonlarca dolarlık bilişim yatırımı yapıldı kamu alanında. Sizin hayatınız kaç milyon dolarlık değişti? Oysa o yatırımlar bizim vergilerinizden kesildi ve ulvi amaçlara hizmet edeceği söylendi.

Taş kalmasın eteklerimizde
Bu ülkede interneti geçtim, bilgisayarlaşma bile bütün gelişmiş (ve birçok gelişmekte olan) ülkenin gerisinde kalmış; bırakın şahısları, kurumlar bile bilgisayardan bihaber 21. yüzyılda iş yapmaya çalışıyor. Ama bu koca bilişim organizasyonları aman devlette iki ihale daha götürelim, hadi şu okula da şöyle bir sistem yerleştirelim, hadi şu kamu kuruluşuna şöyle bir donanım satalım telaşında yorulmadan çabalayıp duruyor.
Yakında ikincisi için çalışılmaya başlanacağını sandığım Bilişim Şurası da dahil olmak üzere yıllardır bu bilişim şirketleri ve STK'ların vatandaş hakkında bir şey dediklerini ve yaptıklarını duymadım. Microsoft'un yeni Windows veya Office çıkarttığında Anadolu'yu dolaşıp yaptığı tanıtımları saymazsak birçok firma daha mal satmaya çalıştığı Anadolu'yu görmedi bile.
Bugün bu uluslararası bilişim firmalarının Genel Müdürlerinin içinden kaç tanesi Türkiye'nin 20 ilini gezmiştir dersiniz? Bir araştırsalar keşke.
Maslak'ta, Levent'te geçen hayatlar, yılda bir iki konferans ve röportajda da beylik birkaç cümle. Oh! Türkiye'de bilgi teknolojilerini takip etmek, temsil etmek bu kadar basit işte.

Tüm yollar Roma'ya çıkmaz
Etrafınızda bilişim havarisi gibi dolaşan insan, kurum ve kuruluşların yüzlerindeki maske o kadar ağırlaştı ki, artık kendileri bile taşımakta zorlanıyor. Oysa benim aklımda hala gezdiğim okullardaki çocukların sözlerinde, aldığım e-postaların satırlarında, konuştuğum insanların dillerindeki masum istekler var. Onların derdi trafik borçlarını internetten öğrenmek değil.
Zaten birçoğunun vergiyle uğraştıracak arabası, şirketi, falanı filanı da yok. O yüzden bu insanların gözünde de onlar yok zaten.
Bu akort giderek benim bu köşedeki varlığımı tehdit eder duruma geldi. Puslu mağarama dönüyor, günümü bekliyorum. Hiçbir şeyi unutmuyorum, görmemezlikten gelmiyorum. Vaktimi bekliyor, zehrimi biriktiriyorum...