YAZILI BASINDA ODAMIZ

 
Birgün Gazetesi'nin Odamız Yönetim Kurulu Başkanı Kemal B. ULUSALER ile yaptığı "Küreselleşme ve Oda'lar" başlıklı röportaj 24 Ekim 2004 tarihli gazetede yayınlandı.
 

Birgün: 50. yılında Elektrik Mühendisleri Odası (EMO)'nı bize genel olarak tanıtır mısınız? Odanızın faaliyet ve konu alanları nedir? Ayrıca bu alanlarda EMO'nun etkinliği, müdahil olma gücü konusunda neler söyleyebilirsiniz?

K.Ulusaler: Elektrik Mühendisleri Odası elektrik, elektronik, bilgisayar, elektronik ve haberleşme, enerji, otomasyon mühendisi veya TMMOB Genel Kurulu tarafından EMO'ya üye olmasına karar verilen diğer mühendislik disiplinlerini bünyesinde toplayan kamu kurumu niteliğinde meslek örgütü olup 35.000'e yakın üyesi,13 şubesi ve 110 temsilciliği bulunmaktadır.. Tüzüğümüzde EMO'nun amacı: "Kamunun ve ülkenin çıkarlarının sağlanmasında, yurdun doğal kaynaklarının bulunmasında, korunmasında ve işletilmesinde, tarımsal ve sınai üretimin artırılmasında, ülkenin sanatsal ve teknolojik kalkınmasında, çevrenin korunmasında gerekli gördüğü tüm girişim ve etkinliklerde bulunmak" şeklinde tanımlanmaktadır. Bu tanım aslında çok geniş alanları kapsamaktadır. Yani bu tanıma göre kendinizi devletin bir kurumu sayıp resmi ideolojiyi de savunabilirsiniz, böyle görmeyip geniş anlamda kamu çıkarını savunan örgüt olarak da görebilirsiniz. Sizin nereden baktığınıza göre değişiyor. EMO kendini ikinci anlamıyla konumlandırmaktadır.
EMO, üyelerinin mesleki ve demokratik haklarını korumak ve geliştirmek dışında enerji, telekomünikasyon, bilişim gibi alanlarda uygulanan veya tercih edilen politikalara kamu adına müdahil olur. Tutum belirler, ürettiği çalışma raporları ile öngörüde bulunur ve öneriler sunar.
Biz bir yandan mücadele etmeye çalışırken bir yandan da mevcut hukuki zeminler sürekli küreselleşmenin ihtiyaçlarına göre yeniden düzenleniyor ve neo-liberal rüzgarın peşine takılan iktidarlar kuşkusuz bizleri değil IMF ve Dünya Bankası'nı dinliyor. Ayrıca büyük medya kuruluşlarının hepsinin enerji, telekomünikasyon gibi alanlara girmesi kamuoyunun olan biten hakkında bilgilenmesini de önlüyor.
Bütün bu olumsuzluklar bizler için her ne kadar bir handikap oluşturuyorsa da her türlü demokratik mücadeleyi uygulayarak direnç göstermekteyiz. Bunun içinde hukuksal mücadele de yer almaktadır. Özelleştirmelere karşı AKTAŞ, ÇEAŞ ve ara bağlantı anlaşmaları başta olmak üzere çeşitli davalarda başarılı olduk

Birgün: Küreselleşmenin olumsuz etkilerini kamu hizmetlerinin çökme aşamasına gelmesiyle yaşıyoruz. Devletin sosyal yönünü törpüleyen, alt yapı yatırımlarındaki rolünü zayıflatan yeni süreç elektrik mühendisliğini nasıl etkiledi?

K.Ulusaler: Baktığınızda TMMOB çatısı altındaki mühendisler ülkenin tüm sanayileşme, enerji, altyapı yatırımları, kamu hizmetleri tarihinin birinci elden hem öznesi hem de canlı tanığı. İnanılmaz bir bilgi ve deneyim birikimi var burada. EMO'nun üyeleri için de geçerli bu. Bu nedenle küreselleşmenin kamu hizmetleri ve altyapı yatırımlarında yarattığı tahribata ilk tepki verenler mühendis odaları ve kendi alanında EMO oldu.
1950'li yıllardan beri uygulanan ekonomi politikalarına bakıldığında; Dünya ekonomisiyle bütünleşme adına mühendislerimizin karar mekanizmalarının dışına itilmeye çalışıldığı da görülür. 1990'lardan itibaren çok daha hızlanan bir biçimde Türkiye'deki mühendislerin sadece pratik uygulayıcılar ya da bir teknisyen düzeyine indirgenmeye çalışıldığı, temel karar mekanizmalarının ise ülkenin dışındaki güçler tarafından belirlendiği düşünülürse bunun sadece bir odanın çabasıyla çözülebilecek bir sorun olmadığı da anlaşılır. Özelleştirme ve uygulanan politikalar sonucu meydana gelen tahribattan üyelerimiz de işsizlik ve ücret düşüklüğü olarak payını aldı. Bugün kapitalist küreselleşmenin getirdiği GATTS ve diğer uluslararası anlaşmalar nedeniyle kamu hizmetleri tamamen serbest piyasaya açılıyor ve sosyal devlet anlayışı yok ediliyor. Mühendislik hizmetleri de aynı mantıkla ele alınıyor.

Birgün: Son dönemlerde sıkça gündeme gelen nükleer santraller konusunda EMO hep muhalif bir duruş sergiledi. Nükleer santral yanlılarının enerji ihtiyacımız var, dışa bağımlı olmamalıyız, nükleer enerji ucuz, temiz ve güvenlidir tezleri için ne diyorsunuz?

K.Ulusaler: Temcit pilavı gibi önümüze getirilen nükleer santral meselesinin ardında uluslararası nükleer lobiler ve onların buradaki uzantıları vardır.
Birincisi, nükleer enerjiye ihtiyacımızın olmadığını yıllardır söylüyoruz. Türkiye'de hali hazırda sanayileşme ve enerji planlarının olmaması, ekonominin istikrarsız ve dış manüplasyonlara açık olması, yapılan talep tahminlerini her zaman yanıltıcı kılıyor. Biz Bakanlık verilerinin, tahminlerinin yanlış olduğunu her platformda gösterebiliriz. Hidrolik, kömür, rüzgar, jeotermal, güneş ve yenilenebilir diğer kaynaklar dikkate alındığında, 2030 yılında dahi talebi karşılayacak potansiyel mevcuttur. Yeter ki enerji planlamasını yapalım, yeter ki bu potansiyeli kullanmasını bilelim.
İkincisi, doğalgaz ne kadar dışa bağımlılık yaratıyorsa nükleer enerji de aynı oranda bağımlılık yaratır. Hükümetin hazırlamakta olduğu "nükleer enerji strateji raporu"nda da yakıtın dışarıdan alınacağı ibaresine yer veriliyor olması bizi şaşırtmayacaktır.
Üçüncüsü, "En ucuz, temiz ve güvenli enerji nükleer enerjidir" söylemini de neredeyse tüm dünya yalanlamaktadır. Dünyada pek çok ülke nükleer enerjiyi terk etmektedir. Almanya, İsveç, Belçika, İspanya, Hollanda gibi ülkeler tarih vererek ya santralları kapatmış ya da ömrü dolanların yerine yenisi sipariş etmeyeceğini belirtmiştir. Nükleer atıklar bu ülkeler için tam bir baş belasıdır. ABD ve AB ülkeleri atıkları için milyarlarca dolar/euro harcamaktadır. Bu konuda gayri-ahlaki bir tavırla atıkları için başta Hindistan olmak üzere bizim gibi ülkeleri nükleer çöplük olarak seçmektedirler. Hükümetin görüşmeler yaptığı Fransız firması NPI'a gelecek olursak, bu Fransız Framatom ile Alman Siemens ortaklığının Akkuyu'da nükleer santral yapımına talip olmasının nedeni daralan pazar sorunundan çok Avrupa'nın nükleer atıklarını Akkuyu atıkları ile harmanlayıp Toroslara gömmek isteğidir.
Ayrıca nükleer enerjinin; finansman-yatırım-işletim-söküm maliyetleri açısından en pahalı, ekolojik dengeyi bozması nedeniyle ve üretim güvenirliği-kaza-risk açısından da en tehlikeli olduğu anlaşılmıştır.